Landschappen

1988 De Waterplas (550×225)

Dit vijfluik is het grootste kunstwerk van Riet, de totale breedte is maar liefst 5,5 meter. De luiken sluiten qua afbeelding precies op elkaar aan en bieden een weids uitzicht over een waterplas, gezien vanaf een rijk begroeide oever. Het komt via een interieurwinkel in het bezit van een onbekende koper, die het in zijn inpandige privézwembad wil hangen. Om die reden maakt Riet gebruik van vochtbestendige materialen. Riet is nooit te weten gekomen wie haar meesterwerk, haar ‘Nachtwacht’, gekocht heeft. Maar belangrijker vindt zij het gemis van het niet weten hoe het kunstwerk tot uiting komt in de omgeving waar het hangt. En dat is altijd een beetje blijven knagen.

1994 Waaiend Riet (230×140)

In dit grote kunstwerk zit veel dynamiek. De stand van de rietpuimen op hun stengels suggereren een stevige wind, hetgeen versterkt wordt door de verwaaide wolken en de opfladderende vogel. In deze tijd begint Riet een beetje te smokkelen met de stijl van haar werk door de lucht niet meer alleen met tule en lapjes te maken, maar het hier en daar met textielverf een beetje bij te werken. Het effect is spectaculair.

1997 De Waterplas (220×140)

Vier jaar na het werk “Waaiend Riet” maakt Riet een soortgelijk kunstwerk. Riet gebruikt de laatste jaren steeds vaker het woord “schilderij” voor haar creaties. Dat heeft niets te maken met het toenemend gebruik van textielverf in haar werk. Het woord “kunstwerk” klinkt gewoon al gauw erg beladen en de aanduiding “wandkleed” lijkt de lading al lang niet meer te dekken. Kijkend naar het tweeluik “De Waterplas”, met zijn spannende vormen en kleuren, is de naam “schilderij” eigenlijk lang niet zo gek gekozen. Als je met Riet praat over het verschil tussen een verfschilderij en een schilderij van haarzelf dan zegt ze: “Een kunstschilder schildert met verf, in mijn werk schilder ik met lapjes, maar we maken allebei schilderijen”.

1984 Zeeland (140×60)

Na het succes van het prijswinnende Karakietennest in 1981 maakt Riet een aantal creatieve uitstapjes met textiele gebouwen, om in 1884 weer terug te gaan naar “puur natuur”. Op het wandkleed “Zeeland” zien we een akker zoals deze in grote aantallen te vinden zijn in de gelijknamige provincie. Geholpen door de taps toelopende ploegvoren lijkt de afbeelding perfect in balans te zijn.

1985 Zee (80×70)

Niet alleen dicht bij huis krijgt Riet de creatieve kriebels. In 1985 wil zij de zee met naald en draad tot leven brengen. Maar kan dat wel, golven maken met lapjes? Overal speurt zij naar lapjes met spannende kleurschakeringen, wat een ander voor afval houdt is soms juist ‘goud’ voor Riet. En dan is het een kwestie van goed kijken naar echte golven en eindeloos zoeken naar wat wel en niet werkt.

1985 Wilg (150×75)

Riet laat zich graag dicht bij huis inspireren door de polders rondom het dorp Vleuten waar zij graag wandelt en fietst. Het Haarpad en de Joostenlaan vormen favoriete onderdelen van de route, want hierlangs liggen de door Riet geliefde sloten. Deze zijn omzoomd met de bomen, planten en bloemen die zij zo graag met haar naald en draad wil vastleggen.

1990 Langs het Haarpad (120×90)

De oude akkers langs het Vleutense Haarpad blijven Riet inspireren. Niet onbelangrijk daarbij is het gegeven dat echtgenoot Ton in 1934 aan dit pad geboren werd. Eeuwenlang vormde het Haarpad de route waarover kerkgangers uit Haarzuilens naar de Hervormde kerk in Vleuten gingen. In de jaren ’60 is een deel van het pad verdwenen onder een woonwijk. Het overgebleven deel is een populaire route voor liefhebbers van poldernatuur.

Hieronder een aantal textieschilderijen die geinspireerd zijn op hetzelfde thema: